Week 3: Naar Solo

Doordeweeks was weer hetzelfde gegaan als de vorige weken, het is toch jammer dat er ’s avonds niets te doen is hier. Woensdag ben ik wel met 2 collega’s wezen eten bij een sambal restaurant. Hier hebben ze zo’n 25 gerechten bestaande uit sambal gemixt met iets anders zoals ui, mango, etc. Ik kan in ieder geval zeggen dat de sambal in Nederland niets voorstelt. Ik weet nu wel de reden waarom ze die sproeikoppen op de wc hebben, het geeft de dag erna wel wat verlichting  Ook heb ik nieuwe sportschoenen gekocht deze week, nu hopen dat deze niet gejat worden en dat ik wat kan werken aan mijn conditie.

Zaterdag ben ik naar Solo gegaan. Een oude sultan stad hier zo’n 2 uur rijden vandaan. Het was zaterdag echt super warm en uiteraard begaf de airco het onderweg. Gelukkig heeft iedereen hier een winkel/bedrijf en kwamen we niet lang erna een airco-repareer-winkel tegen. Na een half uurtje had die kerel de airco weer gefixt dus konden we weer verder. Solo was toch een redelijk moderne stad, veel winkelcentra en grote moderne winkels en gebouwen. Erg westers, vooral omdat je op één straat 3 pizzahutten tegenkomt. We begonnen bij een van de paleizen in Solo, blijkbaar zijn er 2, want er zijn ook 2 sultans die hier om de macht strijden.

Het paleis was wel wat minder indrukwekkend als je zou verwachten, het was vrij vervallen en (het deel wat je mocht bezoeken) bestond uit niet veel meer dan een binnenplaats met een aantal vertrekken erlangs. Het museum in de vertrekken was wel leuk, veel antieke spullen die je een indruk geven hoe de sultan vroeger leefden. Ook een boel spullen uit de tijd van de VOC, geeft je toch een beetje een patriottistisch gevoel :)
Na het museum zijn we naar de beroemde stoffenmarkt in Solo gegaan. Wat een drukte, een beetje vergelijkbaar met de markt in chinatown in Kuala Lumpur. De markt ligt voor een groot deel overkapt en werkelijk elk deel is bedekt met winkeltjes, tussen elk winkeltje ligt een voetpad van niet meer dan 1 meter breed. En wat een hitte, je zweet je echt helemaal kapot daar. Gelukkig vonden mijn collega’s het ook niet echt comfortabel dus zijn we niet al te lang gebleven. Na de stoffenmarkt zijn we de auto weer ingestapt om naar het batik museum te gaan. Dit was toch wel heel indrukwekkend.

Batik is een hand gekleurd stuk stof waarvan de kleren dezelfde status hebben als een 3 delige pak of iets dergelijks. Op de stof wordt met de hand een patroon getekend welke daarna met een soort wax wordt bedekt. De stof wordt daarna gekleurd waarbij de delen met wax niet gekleurd worden. De wax wordt er daarna met heet water afgehaald. Dit proces wordt daarna herhaald voor andere kleur. Een stuk stof met veel kleuren kost dus mega veel tijd. Een stuk stof, ongeveer 2.5m2, met 1 kleur behandelen kost ongeveer 100 uur, dit hangt wel af van de complexheid van het patroon. Een traditioneel bloesje kost dan ook 100+€ wat hier echt een vermogen is. De werkplaats bestaat uit een 100-tal vrouwen die daar met speciale pennen de wax aan het brengen zijn op de stof, echt ongelofelijk om te zien. Daarnaast was er ook een hele werkplaat met werknemers die de wax erop stempelen ipv tekenen, deze stukken stof zijn dan ook iets goedkoper. (+/- 40€)

De Nederlanders hebben blijkbaar een hele grote invloed gehad op de batik. Ze hebben in de 19de eeuw een heleboel werkplaatsen opgezet in Indonesië om de stoffen daarna naar Nederland te verschepen. In het museum waren daarom ook allerlei Nederlandse patronen en namen te zien, ik moet me misschien toch eens een keer wat meer verdiepen in de Nederlands-Indische geschiedenis.

Zondag was ik uitgenodigd door Klik, iemand waarmee ik vorige week per toeval mee aan de praat raakte. Hij is een vrijwilliger voor de dovengemeenschap hier in Salatiga en ze hebben een keer in de 2 weken een dag waarbij ze wat gaan doen. Zondag was dat de mensen op straat bewust maken van doven mensen mvb kleine handgebaren lesjes en mimespelen. Een van de doven is namelijk een kampioen mimespeler in Indonesië, hij was echt ongelofelijk goed. Was een erg leuke ochtend, helaas werd Klik alleen ziek waardoor we weer vrij snel weg moesten.

Gister ben ik naar een simpel restaurantje gegaan net buiten de stad. Nou hadden mij collega’s mij verteld dat die sambal van vorige week een van de heetste was in de regio. Nou dat was dus niet het geval, ik had echt een mini beetje gepakt om te proeven, en echt heel mijn gezicht stond in de fik. Zweten als een gek, werd er gewoon duizelig van. Niet normaal. Volgende keer toch weer iets voorzichtiger!