Week 13-14: Bogor and Merapi

Toen ik donderdag ochtend op werk aankwam bleek te vader van een naaste collega te zijn overleden na een lange weg van longkanker. Er zouden een paar collega’s naar de begrafenis gaan en ze vroegen of ik ook mee wilde. Natuurlijk zei ik ja en ik hoorde dat we meteen die middag om 1 uur zouden vertrekken naar Bogor.

Eenmaal in de auto ging ik maar een kijken waar Bogor eigenlijk lag op Java, blijkt het dus nog na Jakarta te liggen… volgens de chauffeur zou de trip ‘maar’ ongeveer 10 uur duren. Het duurde helaas alleen wat langer, we kwamen om 3 uur ‘s nachts aan, 14 uur aan een stuk in de auto met alleen een korte stop voor het avondeten en een paar stops om chauffeurs te wisselen. In Bogor hadden we ook niet een hotel ofzo, dus om 3 uur ‘s nachts parkeerde we op een parkeer plaats om daar maar 3 uurtje proberen te slapen. Mijn baas snurkte helaas alleen als een verkouden zeehond dus daar kwam ook niet veel van terecht. Om 6 uur, na toch een half uurtje slaap denk ik, werden we wakker gemaakt om te gaan ontbijten bij een Dunkin Donuts om daarna naar de ceremonie te gaan. Dit was toch wel heel anders dan Nederland. Het was een zaaltje waar de kist stond zonder deksel met wat stoelen eromheen. De ceremonie zelf was echt heel informeel, iedereen kwam gewoon willenkeurig binnen en gingen ook gewoon even naar buiten te bellen, eten of wat te kletsen. Ook niemand was op tijd, wij waren er of half 8, want het zou om 8 uur beginnen, maar om 8 uur waren wij nog een van de enige. Zelfs de kinderen en vrouw waren er pas om half 9. Toen wij om 10 uur weggingen kwamen er nog mensen binnen. De ceremonie zou trouwens blijkbaar ook de hele dag duren, maar 2 uurtjes aanwezig was voor ons voldoende.

Om 10 uur vertrokken dus weer terug naar Salatiga. We hebben nog wel een tussenstop gemaakt in Jakarata om daar in een mega winkelcentrum te gaan lunchen, heb ik toch nog Jakarta gezien, plus nog wat mooie converse schoenen gekocht voor 2 tientjes, koopje :P Om 1 uur ’s nachts waren we weer terug in Salatiga, ik was echt doodop.

Zaterdag had ik met 2 Nederlandse collega’s (Luc en Charll ) afgesproken om de Merapi te gaan beklimmen, de actiefste vulkaan van Indonesië die in 2010 nog was uitgebarsten. Om 10 uur ’s avonds werden we opgehaald door een chauffeur die ons naar basekamp zou brengen waar een gids op ons zou wachten. Om kwart voor 12 zijn we gestart en eenmaal onderweg was de route een flink stuk steiler dan ik had verwacht, zo’n 45 graden omhoog. Bij eerste pauze na zo’n 20 minuten zat Luc al flink te hijgen, en ik dacht al, dat wordt een zwaar tochtje voor hem. Zo’n 10 minuten later ging hij bekant van z’n stokje. Lijkbleek en bijna kotsend, besloot hij wijselijk om maar weer terug te gaan naar beneden. Het leek ons alleen niet heel verstandig om hem alleen te laten gaan, dus zijn we met z’n alle weer 30 minuten omlaag gegaan om daar de chauffeur op te bellen om Luc maar weer naar huis te brengen. De tweede poging, ondertussen was het 01:00, ging beter. We hielden er een flink tempo op na maar de route werd steeds lijper. Veel losse stenen en grote rotsen en ondertussen ook een heling van 60 procent. Het was nu ook echt klimmen met handen en voeten en het feit dat je alleen een klein zaklampje had maakte het er ook niet beter op. Op een gegeven moment kwam er ook een heel stuk met los zand, dat was ook echt loeizwaar, net alsof je een duin omhoogloopt, alleen dan 2x zo steil. Om kwart voor 6 waren we gelukkig eindelijk op de rand van de krater, om daar te wachten op de zonsopkomst.

Helaas was het alleen super bewolkt, je zag echt misschien 4 meter voor je, alsof je op een eilandje in de mist zat. Toen kwam de zon op, nog steeds zo mistig als wat, we zagen dus echt helemaal niets. Echt zonde, heel het takke eind die berg op en je zag dus gewoon niets. Eén keer was er een gat in de wolken waardoor we de Merbabu konden zien, maar de krater en de lava, waarvoor ik was gekomen, was helaas gehuld in een dikke mist. Ook was het op de top steenkoud en waaide het ook nog flink, om kwart voor 7 helaas dus maar weer begonnen aan de klim omlaag. Uiteraard 30 minuten op de terugweg, poef, strak blauw. Ik baalde echt verschrikkelijk; ik stelde nog voor om terug te gaan maar daar waren mijn collega en gids het niet echt mee eens. Ik moet dus echt nog een keer terug om de krater te zien.

Om half 9 waren we weer beneden, de terugweg ging een stuk sneller, maar was wel een stuk zwaarder; zo stijl omlaag vinden je knieën niet echt fijn. Om 9 uur was de taxi er weer om ons naar het vliegveld van Yogya te brengen, Charll moest namelijk weer naar terug naar Singapore. Omdat we zo vroeg terug waren hadden we een paar uur speling dus hadden we maar besloten om een Thaise full body massage van een uur te gaan halen, was echt heerlijk naar zo’n lange klim. Na de massage nog even gaan lunchen, daarna Charll op het vliegveld gezet en weer terug naar Salatiga.

Nu begint de laatste week van mijn stage, vrijdag nog een presentatie en dan afscheid nemen van mijn collega’s. Ik moet alleen nog wel even bedenken hoe, taart ofzo kan niet want iedereen zit hier in de Ramadan. Lunch is ook saai trouwens, we zitten er echt met z’n achten ofzo…

Gelukkig komen m’n ouders donderdag naar Salatiga. Dan zaterdag met ze naar Solo, zondag naar Malang en daarna naar Bali voor een lekkere vakantie! xD